وقتی که شب،شعله میکشد به صبح
ثانیه جا میماند از عقربه های بی امان
خاطره پنجره میبندد به روی ذهن
حق، هِق میزند کنجِ حیات
من، ما میشود بدونِ تو
درد، داد میشود به جای دود
شور، رشک می برد به شرم
صبر، سر میرود از ظرفِ زندگی
بغض، قاب میشود میانِ اشک
.
.
.
وقتی "سه نقطه" میشود باقیِ حرف ،
بیا و برای
"فردا"
ساعت
کوک نکن.
هوای این ناگفته ی گنگ چنان هوایی اش کرده که
لاابالیِ کوچه ی اندیشه اگر صدایش کنی،باکش نیست.
به سرش سودای رقصی بی بدیل افتاده، آنقدر
که هزار شاه بیت اگر دوره کنند گردش را
باز سر به زیرِ یک مشقِ بی سرمشق،
تکیه بر خاموشی را ترجیح میدهد
معرکه گیرِ این سپید خانه
چند روزیست،واژه ها را به زنجیر کشیده دور انگشت می چرخاند.
گز میکند کوچه ی گمشده اش را از ابتدا تا.
نعره هایش را اما قورت میدهد پشتِ دیواری که
ردِ شعری را تا پای آن زده!
قلمم را نمی فهمم درست.
لکنت گرفته و
ادعا میکند شعری از او میگریزد!!!
پ ن : حوالی ذهنتان ناشناسی اگر سرک کشید پی اش را نگیرید!
و سطرهای پایانی به ویژه،می چرخید.
حریصانه چند لحظه ای ورق زدی و
آرام گرفتی روی تیتر صفحه ی بیست.
صورتت را پایین تر آوردی و
لبخندت رفته رفته قهقهه شد
روی شکلهای حاشیه،اگر اشتباه نکنم.
پای چند واژه ی ناخوانا
مکث شدی
اخم شدی
شک شدی
و در نهایت شاد از کشف یک رازِ مگو انگار،
رد شدی از بیست و هفتمین صفحه هم.
دستت را تکیه گاه چانه کردی و گذاشتی
دفترم به زانوانت تکیه دهد.
عمیق شدی در حجمِ یک شصت برگِ پوسیده .
ریل روزهای رفته را قطاری شدی بی توقف!
.
.
.
ومن تمام مدت
خیره به تو
کودکی ام را
از میانِ گلهای فرش مادربزرگ
پارو میکشیدم.!
هر صبح،گلوله ی شک شلیک میشود و خستگی میدود مرا تا نقطه ی پایانِ
شب.
"خوف" جای "خون" چرخ میزند این تن را.رگ به رگ.
می چرخد و می چرخد و گیج میرود در خلسه ی خدا،سرم.
مشت مشت ضرب میشوم در خودم،میافتم از نفس، زیرِ آوارِ این
من
و
"تسکین"
میشود واژه ای تزئینی،ورای ویترینِ این سطر
که مرا بهتِ نوشته ی روی آن،بغض میکند هربار:
"لطفا دست نزنید"
پ ن: یک گامِ خواب آلودِ دیگر مانده انگار.
درباره این سایت